การศึกษาและพัฒนาวัสดุเพื่อลดปริมาณฝุ่นละอองขนาดเล็ก (PM2.5) และไดออกซินที่ปลดปล่อยจากปล่องเตาเผาจำลอง

ปัญหามลพิษสิ่งแวดล้อมในเมืองใหญ่ในช่วง 10 ปีที่ผ่านมาปัญหามลพิษทางอากาศจากฝุ่นละอองขนาดเล็ก(PM2.5) และสารกลุ่มไดออกซิน ส่งผลกระทบต่อสุขภาพของประชาชนในเมืองโดยเฉพาะในฤดูแล้งแหล่งกำเนิดในเมืองมักจะเกิดขึ้นจากกิจกรรมของมนุษย์ได้แก่ ไอเสียรถยนต์ การเผาไหม้จากปล่องโรงงานอุตสาหกรรม การเผาในที่โล่ง วัตถุประสงค์ของงานวิจัยนี้ เพื่อลดปัญหาการเกิดมลพิษที่กล่าวแล้วจากแหล่งกำเนิด โดยการพัฒนาวัสดุดูดซับเพื่อลดปริมาณฝุ่นละอองขนาดเล็ก(PM2.5) และสารไดออกซิน และการประยุกต์ใช้วัสดุดูดซับจากวัสดุธรรมชาติคือ ดินภูเขาไฟ จากการศึกษาดินภูเขาไฟจังหวัดบุรีรัมย์ เพื่อหาองค์ประกอบที่เหมาะสมในการพัฒนาและต่อยอดสู่การนำไปใช้ประโยชน์พบว่า ดินภูเขาไฟในพื้นที่เขาพนมรุ้งมีความน่าสนใจและมีคุณสมบัติที่เหมาะกับการพัฒนาต่อยอดงานวิจัย และการพัฒนาวัสดุร่วมกับซีโอไลต์และถ่านกัมมันต์ เพื่อเพิ่มประสิทธิภาพในการ ดูดซับทั้งฝุ่นละอองขนาดเล็ก (PM2.5) และสารไดออกซิน โดยวัสดุที่ได้รับการพัฒนาด้วยผงซีโอไลต์ชนิด NaX แล้วจะมีรูพรุนประมาณพื้นที่ผิว 463 ตารางเซนติเมตรต่อกรัม ปริมาตรไมโครพอร์ (t-plot) 0.16ลูกบาศก์เซนติเมตรต่อกรัมและปริมาณรูพรุน 1.37 ลูกบาศก์เซนติเมตรต่อกรัม ผลการทดสอบประสิทธิภาพการดูดซับฝุ่นละอองขนาดเล็ก (PM2.5) และการดูดซับสารไดออกซินในเตาเผาจำลอง พบว่า ดินภูเขาไฟที่พัฒนา (Moclay_F650_H90_r1.0) มีประสิทธิภาพการดูดซับดีที่สุด คือ สามารถลดฝุ่น PM2.5 ลงได้ถึง 25 เท่า และการทดสอบประสิทธิภาพ การดูดซับไดออกซิน พบว่า ดินภูเขาไฟที่ขนาด 3 มิลลิเมตร สามารถลดปริมาณไดออกซินลงได้ถึง 24 เท่า การทดสอบการชะล้างวัสดุดูดซับที่ใช้แล้ว (Leaching test) เพื่อใช้บริการจัดการวัสดุที่ใช้แล้ว โดยกำหนดสภาวะความเป็น กรด-ด่าง ระหว่าง 5.0-8.0 พบว่า ในสภาวะดังกล่าว มีสารพิษที่สามารถถูกชะล้างออกมาประมาณร้อยละ 8 -23 เพื่อเป็นข้อมูลในการบริหารจัดการอย่างปลอดภัยในอนาคต

คำสำคัญ : ฝุ่นละอองขนาดเล็ก, ไดออกซิน, เตาเผา, ดินจากภูเขาไฟ, ตัวดูดซับ